Party Central is leuk totdat je de enorme fout opmerkt die alles verpest

Stel je dit voor: het is het jaar 2000 en de stemming is bitter in de Sega-kantoren. De Dreamcast had een hit moeten zijn! Het kon ongelooflijke graphics bieden, had ondersteuning voor online spelen, een sterke marketingpush en een kleine maar perfect gevormde bibliotheek met geweldige titels. Maar het verkoopt gewoon niet. Sega heeft iets nodig dat ze over de rand duwt, een game die de wereld wakker zal schudden, iets dat de PlayStation 2-hype voorgoed de kop in zal drukken.

Een moment van stilte. Sega-veteraan Shun Nakamura steekt zijn hand op en zegt met nerveuze stem: “Wat dacht je van maracas?”

En dus besloot Sega hun kostbare geld erop te storten Samba de Amigo, een luxe maraca-randapparaat van $ 80 voor hun falende console. Onnodig te zeggen dat maracas de Dreamcast niet heeft gered. Maar in de laatste dagen van de console en toen winkels hun Dreamcast-voorraad in de opruiming plaatsten, pakte ik een set en had ik veel plezier.

Tussen nu en dan heb ik de PlayStation 2 EyeToy-versie van de game gespeeld als onderdeel van Sega-supersterren (die verrassend goed werkte) en de Wii-poort uit 2008 (die niet werkte). Sindsdien is Amigo gedegradeerd tot gastoptredens in andere games. Het is altijd leuk om de kleine man te zien, maar de kans dat hij ooit nog een hoofdrol zou krijgen, voelde op zijn best klein. Tot nu!

Ruim twintig jaar later is het eindelijk tijd om mijn maracas aan te trekken. Samba de Amigo: Partij Centraal op de Switch is er, het eerste echte vervolg op het origineel van Dreamcast. Op het eerste gezicht is er niet veel veranderd: de kern van het spel is nog steeds het schudden van je maracas (of in dit geval Joy-Con) op de beats op het scherm en opvallende funky poses. Crimineel gezien bevat de Switch-versie geen echte maracas, hoewel ik online voor een paar dollar een paar plastic maraca Joy-Con-houders heb gekocht, wat de ervaring veel leuker maakte.

Eerste indrukken van Partij Centraal zijn positief. Er wordt gemopperd dat de songlijst de nadruk op Latijns-Amerikaanse muziek heeft verlegd ten gunste van pop, maar ik ben heel blij om weg te grooven op Carly Rae Jepson, Lady Gaga, Charlie XCX en Ariana Grande. De lijst met nummers wordt aangevuld met een paar oudere hits als Karma Chameleon, I Will Survive en You Give Love a Bad Name, weet je, voor de moeders en vaders als het hun beurt is.

Na een paar oefenliedjes om mezelf op te warmen, sprong ik in de online World Party-modus, waarin 20 spelers tegen elkaar strijden en de ergste aan het einde van de ronde worden uitgeschakeld. Ik eindigde op een respectabele derde plaats, en de aanblik van andere op maat gemaakte Amigo’s die op de achtergrond rondscharrelden, bracht een glimlach op mijn gezicht.

Vanaf daar was het een snelle reis naar StreamiGo, de modus voor één speler. Hier werk je door missies op een nep-streamingsite om volgers te krijgen, waarbij je eerst de vertegenwoordiger van je stad wordt, dan je land en ten slotte de wereld. Elk nummer in deze modus heeft speciale vereisten, zoals het voltooien van het nummer met een S-cijfer of het beperken van het aantal fouten dat je kunt maken. Maar toen ik dit speelde, besefte ik dat er iets heel erg mis mee was Feest Centraal.

De kern van Samba de Amigo op Dreamcast was timing. Je moet de maraca schudden terwijl de slag door het doel gaat. Als je te vroeg of te laat schudt, krijg je een beoordeling ‘goed’ of ‘geweldig’, mis je het helemaal en krijg je een ‘boe-geroep’, doe het precies voor een ‘perfect’.

Dat zit er nog steeds in Partij Centraal, maar er is een nieuwe rimpel die de kern van de gameplay overbodig maakt. Er staat geen straf op het schudden op het verkeerde moment, dus het enige wat je hoeft te doen is de maraca herhaaldelijk schudden, ongeacht waar de beats zich op het scherm bevinden. Als ze door het doel gaan, krijg je automatisch een perfecte beoordeling. Dit elimineert de noodzaak voor precisie, maken Partij Centraal een ritme-actiespel waarin je niet in het ritme hoeft te zitten.

Daar komt nog bij dat de bewegingsdetectie voor de poses absurd genereus is en je een perfect beeld geeft als je zelfs maar vaag in de juiste posities zit, en dat het ‘Slide’-mechanisme waarmee je vormen tekent met de JoyCons zo kapot is dat je volledig kunt blijven stil en het spel zal doen alsof je de beweging hebt gedaan.

Toen ik dat eenmaal doorhad, werden de aanvankelijk onmogelijk klinkende uitdagingen voor één speler een fluitje van een cent. Een combo van 600 bereiken? Geen probleem. Een nummer verslaan terwijl je slechts vier noten mist? Eenvoudig. 80 ‘Perfect’-beoordelingen op rij scoren? *Gaap*. Ik ben redelijk goed in ritmeactie, hoewel ik de ‘Super Hard’ moeilijkheidsgraadnummers niet volledig zou kunnen combineren de eerste keer dat ik het opstart.

Ik denk dat ik wel kan begrijpen waarom ze dit hebben gedaan. Beide vorige Samba de Amigo releases hadden problemen met hun bewegingsbediening, waarbij de Wii-versie bijzonder onnauwkeurig was omdat de Wiimote gewoon niet helemaal aan zijn taak voldeed. Met Partij CentraalSega moet de reacties op de Wii-versie hebben overwogen en bedacht het zou minder frustrerend zijn als het spel spelers perfecte cijfers zou toekennen, ongeacht hoe goed of slecht ze speelden.

Nakamura regisseerde zowel het origineel als dit, en in een interview in juni wierp hij enig licht op waarom het spel vereenvoudigd is:

“Als het op ritmespellen aankomt, zijn er veel spellen die heel stoïcijns en serieus zijn, waarvoor zeer bekwame spelers nodig zijn, en ik denk dat er veel spellen zijn met echt geweldige spelers. Echter, Samba de Amigo is anders dan dat. ‘Silly fun’ staat voorop, gevolgd door ritme, maar het allerbelangrijkste is dat je van de muziek kunt genieten.”

Misschien had Sega gelijk toen hij zich concentreerde op ‘gek plezier’. Partij Centraal is duidelijk gericht op een informeel publiek dat op zoek is naar een luchtig lokaal multiplayer-spel in plaats van hardcore ritme-actiegamers, maar het verwijderen van de precisie neemt elke motivatie weg om de systemen te verbeteren en onder de knie te krijgen. Hoe dan ook, de eerste game was ook “dom leuk”, terwijl je ook in de pas met de muziek moest spelen, dus waarom repareren wat niet kapot was?

Als een lange tijd Samba de Amigo fan, dit is allemaal behoorlijk teleurstellend. Ik was ervan uitgegaan dat de franchise tot aan de dood dood was Partij Centraal onthulde eerder dit jaar, dus het besef dat deze onwaarschijnlijke opleving alle vaardigheidsvereisten van hoge scores had weggenomen, zorgde ervoor dat ik duidelijk teleurgesteld was. Misschien neem ik een spel over een cartoonaap die danst op Ricky Martin te serieus, maar ik had op veel meer gehoopt dan dit.

Ondanks dat alles, Partij Centraal Het is inderdaad belachelijk leuk als je een aantal mensen rond kunt krijgen om hun Joy-Con op popmuziek te laten schudden. De game behoudt het aanstekelijke enthousiasme, de explosies van kleur en de vrolijke carnavalssfeer die het origineel zo’n verademing maakten in een stug, testosteron-aangedreven gaminglandschap. Een paar margarita’s met wat toppen en, zoals beloofd, je bent in ‘Party Central’.

Voor mij, Partij Centraal was een schommel en een misser. Ja, het is “gek leuk”, maar door het schrappen van de vaardigheidsvereiste is het nu zinloos om goed te presteren in een nummer. Wat jammer.

Deze recensie is gebaseerd op de Nintendo Switch-versie van de game. Sega heeft een exemplaar ter beoordeling verstrekt.