‘Frank and Drake’ brengt hart, ziel en visuele elegantie om de boosaardigheid van de samenleving te bestrijden

Jongen, waar moet ik beginnen? Frank en Drake wordt een moeilijk spel om in een geschreven recensie te verwoorden, alleen omdat het meeste absoluut blind moet worden ervaren. Het is onvermijdelijk dat ik er een paar naar voren zal brengen zeer zacht spoilers. Hoewel ik egoïstisch wil dat nieuwsgierige gamers de hele recensie lezen, zal ik dit ronduit zeggen: als je een fan bent van rare, zinvolle verhalende games, koop dan Frank en Drake zo spoedig mogelijk. Ik zal de lede niet eens begraven; stop nu met lezen en vertrouw me hier gewoon op. Voor degenen die niet zo bereid zijn om alleen op blind vertrouwen te gaan en het niet erg vinden om kleine details, laten we er eens op ingaan!

De beste manier om te introduceren Frank en Drake, denk ik, is om een ​​korte anekdote door te geven. Mijn partner kwam toevallig de kamer binnen terwijl ik naar het einde van mijn eerste playthrough keek, en ze staarde naar de tv, haalde haar oordopjes tevoorschijn en zei met een geïntrigeerde maar onrustige blik zachtjes: “… Wat is er aan de hand?” In eerste instantie presenteert de game zich als een rustgevende, ontspannende ervaring. Je begint als Frank die boodschappen terugbrengt naar zijn appartement, botsend in een menigte drukke mensen. Dit wordt onderstreept door gemakkelijke lo-fi-muziek (aanhoudend gedurende het grootste deel van de reis) die spelers gemakkelijk bij de eerste reeks klikbare items brengt. Er is geen uitleg of context; je wordt in deze prachtige rotoscope-wereld gedropt en wordt vervolgens aangemoedigd om te beginnen met klikken op de gemarkeerde objecten die je leuk vindt.

Hoewel de aanvankelijke omstandigheden alledaags lijken, voegt de unieke visuele stijl zoveel kleur en persoonlijkheid toe aan Frank, de omringende wereld, en zelfs de smaaktekst die verschijnt terwijl je aanwijst en klikt. Alles oogt en voelt doorleefd en authentiek aan; alsof je binnenkort de uitgestrekte, met graffiti bedekte steegjes en vervallen parken van ‘Oriole City’ zou kunnen bezoeken. Het allereerste dat mijn aandacht trok, was een versleten zwarte riem met een doodshoofd op de gesp. Ik verwachtte een beschrijving met zoiets als: ‘Een schedel aan een riem? Degene die dit droeg, had duidelijk zijn gothic-fase tot ver na de middelbare school! Weet je, het soort smaaktekst dat mensen liever negeren of overslaan, zodat ze terug kunnen gaan naar het spel. Dit is wat mij letterlijk werd gepresenteerd: “Een 2-in-1. Om je eraan te herinneren hoe kort de tijd is en hoe los je broek zit.” Dat is het moment waarop ik verliefd werd.

In plaats van te dienen als onbeduidende wereldvormende stukken, onthult alles waarmee je kunt communiceren een weerspiegeling van wie Frank is als persoon – hoe hij denkt over de wereld om hem heen, evenals druppelende, doelgerichte weetjes over de vormende relaties in zijn leven. Het belangrijkste is dat je je realiseert dat er iets niet klopt in Franks wereld. In het begin is het subtiel, totdat het beslist niet zo is. En dat is wanneer hij te horen krijgt dat hij een nieuwe kamergenoot krijgt – Drake natuurlijk.

Frank en Drake ontwikkelen een interessante band. Frank heeft een druk dagschema en probeert zijn mistige, ongelijksoortige herinneringen te ordenen als een aan geheugenverlies lijdende persoon die gelooft dat zijn huidige tegenslagen niet bepaald onopzettelijk zijn. Terwijl Frank detective speelt, kan Drake zelf niet alleen vreemde symbolen zien en interactie hebben met objecten op een manier die anderen niet kunnen, maar hij heeft ook een aandoening die hem dwingt tot een leven van eeuwige duisternis, waarbij hij alleen ‘s nachts naar buiten gaat om de kost te verdienen. De twee zijn voorbestemd om elkaar nooit te ontmoeten – ze communiceren alleen via plakbriefjes en laten elkaar achter in hun gedeelde appartement. Afhankelijk van de keuzes die spelers maken, kan de relatie tussen Frank en Drake vriendelijk, neutraal of afstandelijk zijn. Dit systeem lijkt misschien standaard genoeg, maar ik was geschokt door hoe serieus het overkwam (en hoeveel het meespeelde in de algehele plot).

Waar zijn tijdgenoten spelers in staat stellen een beetje van hun eigen persoonlijkheid op speelbare personages te projecteren, Frank en Drake is standvastig om u te laten weten dat, nee, de persoonlijkheden van deze personages van henzelf zijn, maar u mag ze begeleiden volgens wat ze zouden willen. Op deze manier vonden Frank en Drake (in ieder geval in mijn eerste playthrough) troost bij elkaar waar ze allebei het gevoel hadden dat ze niemand anders hadden die hen begreep. Er was iets zeer lonends aan het zien van het spel gedurende de zes dagen die spelers krijgen voordat een van de zes eindes onvermijdelijk arriveert. Het grootste deel van de looptijd van de game wordt bijna uitsluitend verankerd door het titulaire duo. Andere personages verschijnen zelden, maar zowel Frank als Drake staan ​​centraal en passen perfect in het altijd aanwezige isolement en de eenzaamheid die ten grondslag liggen aan hun leven.

Tussen “alledaagse taken” door (ondersteund door de sterke schrijfstijl van het spel en het vinden van verschillende manieren om nieuwe informatie te presenteren), zullen spelers ook worden getrakteerd op een breed assortiment puzzels en minigames. Er zijn meerdere playthroughs voor nodig om ze allemaal te ervaren, maar alleen al vanwege de enorme verscheidenheid aan activiteiten is het de moeite waard. Ik nam een ​​harde pauze van de escalerende inzet van de hoofdverhaallijn om een ​​in-game kruiswoordpuzzel te maken gedurende ongeveer 20 real-life minuten, en ik heb er absoluut geen spijt van. Een welkome draai aan de traditionele point-and-click-stijl, er is altijd een leuke, boeiende afleiding om spelers alert te houden. Een specifieke puzzel die al vroeg opviel, was dat Frank de jaloezieën repareerde om zijn inkomende kamergenoot tegemoet te komen. In plaats van op een knop te drukken en de blinds automatisch te laten sluiten, zullen spelers in plaats daarvan zorgvuldig inkepingen aan beide kanten moeten plaatsen, zodat de blinds van boven naar beneden symmetrisch zijn. (Ik beloof dat het beter speelt dan het klinkt.)

Er is niet veel dat ik specifiek kan zeggen over het reilen en zeilen in het hoofdverhaal (en dat zou ik ook niet willen om de vele verrassingen van het spel te behouden), maar ik zal zeggen dat je niet klaar bent voor de rit die is Frank en Drake. Als ik terug in de tijd kon gaan en mezelf het krankzinnige einde kon vertellen dat ik kreeg voordat Past Dwayne zelfs de eerste in-game-dag had beëindigd, zou mijn tijd-en-ruimte-nauwkeurige zelf het niet hebben geloofd. Ik hou ervan als games me overrompelen, en dit is er zeker een waarbij het vloerkleed vaak onder me vandaan werd getrokken.

Frank en Drake gaf me een hernieuwde waardering voor de dierbaren in mijn leven – een achtbaan van sereniteit, verdriet, paranoia en spijt, afgebeeld op een manier die dichter bij huis kwam dan ik dacht. Het is een van die ‘uitgebracht op het perfecte moment’-spellen waarbij de interpersoonlijke communicatie met anderen een drastische klap kreeg vanwege, uh… bepaalde levensveranderende wereldgebeurtenissen. Als resultaat merkte ik dat ik, zelfs als een trotse introverte persoon, besefte hoe belangrijk vriendschap en liefde zijn in een wereld die misschien niet precies werkt zoals je soms zou willen (en misschien actief tegen je werkt). Zelfs door middel van plakbriefjes kregen Frank en Drake uiteindelijk een band waardoor ik me heerlijk warm van binnen voelde, vooral als twee mensen aan de rand van de samenleving die dat interpersoonlijke duwtje nodig hebben, zelfs als ze dat feit zelf niet – of niet kunnen – erkennen.

Dat kan ik zelfs beweren Frank en Drake voelt soms als een levenssimulator – niet anders De Sims als de ontwikkelaars allemaal een vorm van persoonlijke tragedie doormaakten en meer wilden doen dan spelers steen, papier, schaar laten spelen met Magere Hein om hun dode hond weer tot leven te wekken. Ja, er gebeurt veel meer dan ik laat merken, maar de manier waarop zowel Frank als Drake omgaan met de wereld – en met elkaar – voelt zo echt aan. …Nou, afgezien van hoe spelers omgaan met sommige puzzels, maar dat is wanneer je je ongeloof moet opschorten!

Toegegeven, ik zeg niet dat er geen smet of fout in zicht is. Een raket is stevig vastgebonden op de laatste twee dagen van het spel als we het hebben over pacing. De eerste helft voelde meer doelbewust aan, waardoor de halsbrekende snelheid tegen het einde een beetje schokkend was. Ik wilde ook meer tijd met de personages, maar er zou gemakkelijk kunnen worden beweerd dat het sentiment indruist tegen de kernthema’s en boodschappen. Een deel van de in-game tekst is rampzalig klein, zelfs met een vreemd inconsistente optie om wat tekst op te blazen voor leesbaarheid.

Maar toen die credits rolden en ik de behoefte voelde om het spel opnieuw te spelen om betere keuzes te maken en enkele plotthreads te begrijpen die kunstig dubbelzinnig waren gelaten, wist ik dat Frank en Drake had precies gedaan wat het wilde doen. Het ontrafelen van een samenzwering is immers een web dat niet zo gemakkelijk te ontwarren is.

Deze recensie is gebaseerd op de PlayStation 5-versie van de game. Een exemplaar werd verstrekt ter beoordeling door Chorus Worldwide Games.