‘They Cloned Tyrone’ is en is niet de film die je denkt dat hij is

Geheel gebaseerd op de trailers, verwacht je misschien die van Netflix Ze hebben Tyrone gekloond – gaat in première op 21 juli – om een ​​uitdagend ouderwetse en volledig ongebruikelijke scifi-komedie te zijn… wat het ook is.

Ondanks dat het precies de film is die door de marketing was beloofd, is het ook iets heel anders. Hoe oxymoronisch het ook klinkt, de grootste kracht van co-schrijver en regisseur Juel Taylor’s lange speelfilmdebuut is dat het zowel is als niet wat iedereen verwacht, en het loopt prachtig van begin tot eind.

Het zou ook een understatement zijn om het een genre-bender te noemen, aangezien er elementen van sciencefiction, actie, komedie, thriller, mysterie en Blaxploitation allemaal tegelijk in het spel zijn in een verhaal dat zich ontvouwt in wat ergens rond het heden lijkt te zijn. dag maar niet helemaal, allemaal verpakt in een bijtende sociale satire die veel te zeggen heeft over de huidige toestand van de wereld.

Het is een geweldige ambitieuze jongleeract, maar wel eentje die tot stand is gebracht met het grootste vertrouwen, geen gebrek aan stijl en veel zelfverzekerdheid. Hoewel Taylor enorm veel lof verdient voor het samenvoegen van zoveel ongelijksoortige delen tot zo’n bevredigend en opmerkelijk samenhangend geheel, verdient evenveel lof voor de drie hoofdsterren van de film, zowel individueel als collectief.

John Boyega’s Fontaine is de surrogaat van het publiek en gaat het verhaal in, waarbij de lage drugsdealer in zijn auto wordt neergeschoten, om de volgende dag wakker te worden zonder zich te herinneren wat er is gebeurd, ondanks dat iedereen om hem heen geschokt was dat hij’ d overleefde een gegarandeerde dodelijke afloop.

In een poging om te ontdekken waarom, werkt hij samen met Teyonah Parris’ prostituee Yo-Yo en Jamie Foxx’ pooier Slick Charles om te proberen de geheimen van zijn wederopstanding te ontrafelen. Zoals je kunt opmaken uit de titel (hoewel zijn naam niet Tyrone is), ontdekt Fontaine al snel dat hij een kloon is, maar dat is slechts één draad waaraan wordt getrokken als het onverschrokken trio dieper de samenzweerderige afgrond ingaat, en hun voelbare chemie knettert elke stap van de weg.

De kostuums, auto’s en zelfs de muziekpartituur ademen opzettelijk jaren 70-vibes uit, maar er zijn popcultuurreferenties uit het laatste decennium die met roekeloze overgave worden rondgegooid, waardoor een sfeer van onzekerheid ontstaat die je doet afvragen wat er precies aan de hand is in een kleine stad die lijkt alsof alles en iedereen precies is zoals het hoort, maar toch een beetje scheef blijft. Dan hebben we het nog niet eens over het opzettelijk scuzzy en bekraste filter over de film dat de grindhouse-esthetiek verdiept, hoewel het nooit afbreuk doet aan de wens van het verhaal om een ​​licht te werpen op kwesties die in het heden bestaan.

Boyega is altijd geprezen als een van de grootste talenten van zijn generatie, en hoewel Fontaine een man van weinig woorden is die ervan uitgaat dat de hele wereld tegen hem is – iets dat op de een of andere manier terecht wordt bewezen – zijn fysieke aanwezigheid, subtiliteit van uitdrukking en lichaamstaal doen meer om zijn gevoelens over te brengen dan enige monoloog zou kunnen.

Foxx en Parris zijn ook in alle opzichten zijn gelijken, waarbij de eerste oneliners uitspuugt alsof het niemand iets aangaat, maar af en toe kwetsbaarheden laat schijnen door de spetterende pakken en het grote zelfvertrouwen, met de door Nancy Drew geobsedeerde en overdreven enthousiaste sekswerker van laatstgenoemde blijkt op behoorlijke afstand de meest ingeschakelde en vastberaden van het centrale trio te zijn.

Hoe reductief het ook klinkt, de gemakkelijkste manier om te beschrijven Ze hebben Tyrone gekloond is als een met Blaxploitation doordrenkte riff op die van John Carpenter Zij leven, omdat verder graven in details het risico zou lopen om spoilers weg te geven die het beste uit de eerste hand kunnen worden ontdekt. Dat gezegd hebbende, is het geen openbaring om te zeggen dat er veel woede, wrok, verwarring en uiteindelijk berusting is die Fontaine, Slick Charles en Yo-Yo aanwakkert terwijl ze zich letterlijk onder de oppervlakte van hun bestaan ​​wagen om een ​​aantal ernstig duistere gang van zaken.

Netflix krijgt veel luchtafweer – en terecht – voor het uitbrengen van zoveel identikit-blockbusters met grote namen, geavanceerde visuele effecten en verschillende adembenemende actiescènes die niet eens een gezamenlijke poging doen om iets nieuws, opwindends te proberen. fris of gedurfd, maar dat zijn beschuldigingen die niet kunnen worden geuit Ze hebben Tyrone gekloond.

Zeker, het heeft drie populaire en bewezen talenten in de hoofdrollen, en er zijn veel CGI-ondersteunde shenanigans en uitbarstingen van vuurgevechten op verschillende punten, maar op geen enkel moment voelt het alsof Taylor gedwongen is een compromis te sluiten. naar beneden, of schuur de randen van alles wat zijn film probeert te zeggen.

Voor degenen die houden van hun scifi-verhalen om meer te beleven dan op het eerste gezicht lijkt, is de nieuwste poging van de streamingdienst naar kosmische geestverruiming een triomf. Voor degenen die iets meer van Netflix wilden dan meedogenloos ongeïnspireerde originele verhalen die op veilig spelen ten koste van de verbeelding, dan is exact hetzelfde gevoel van toepassing.

In het kort; Ze hebben Tyrone gekloond is alles wat je wilt, en nog veel meer dat je niet had verwacht maar toch leuk zult vinden, en het zal zeker een blijvende indruk achterlaten als een van de meest bijzondere, opvallende en onnavolgbare exclusieve producten van het platform die dit jaar uitkomen.