‘The Horror of Dolores Roach’ verandert ‘Sweeney Todd’ in een heerlijk absurd nieuw recept

Iedereen kent het verhaal van Sweeney Todd: De demonenkapper van Fleet Streetde klassieke musical aangepast tot de Oscar-winnende blockbuster geregisseerd door Tim Burton met Johnny Depp in de titelrol, maar heb je gehoord over De gruwel van Dolores Roach? Maak je geen zorgen, want als de aankomende serie van Prime Video de omvang van het publiek vindt die het verdient, zul je dat snel genoeg doen.

Aangepast van de podcast met dezelfde naam en op het scherm gebracht door Amazon en Blumhouse Television, is de gitzwarte horrorkomedie net zo meta en zelfreferentieel als het bronmateriaal, dat zelf werd geïnspireerd door de one-woman van maker Aaron Mark. off-Broadway spelen Empanada Locadat werd aangepast tot een audiodrama (beide met Daphne Rubin-Vega in de hoofdrol, en is nu een volledige serie met Justina Machado in de titelrol.

Het verhaal begint met een nog meer vierde muurbrekende rimpel, een die het leven en de tijden van Dolores Roach tot leven ziet komen op het podium, alleen voor Machado’s real deal om backstage op te duiken en de actrice die haar speelt te vertellen dat ze het verhaal heeft. verkeerd, wat voor degenen die de telling bijhouden, gelijk staat aan de ster van een serie gebaseerd op een podcast geïnspireerd door een toneelstuk dat het stuk laat crashen op basis van de gebeurtenissen die plaatsvinden in de serie, om je een idee te geven van hoe losgeslagen de dingen zullen zijn. .

Vrijgelaten na een gevangenisstraf van 16 jaar, keert Delores terug naar haar inmiddels opgeknapte wijk Washington Heights zonder een cent op haar naam te staan ​​en dringend een doel nodig. Gelukkig laat haar oude drugsdealende contactpersoon Luis haar als masseuse in de kelder van zijn empanada-winkel wonen en werken, voordat het snel heel erg mis gaat.

Machado is een van die acteurs die je vrijwel zeker ooit in een film of tv-programma hebt gezien, maar zeer zelden speelt ze de hoofdrol. Als haar werk hier echter een indicatie is, staan ​​de sluizen op het punt wagenwijd open te barsten. Ze is geweldig als Dolores, ze slaagt erin om haar optreden te wortelen in oprechte emotie en empathie, terwijl ze er toch in slaagt om te lachen, grimassen, huiveren, schokken en zelfs een enkele maag-churner of twee.

Een duistere komedie over maatschappelijke verschuivingen, de strijd van de arbeidersklasse, moord, chaos en heerlijk hartig gebak verpakt in zweepslagen bloed en lachwekkende humor is een lastige balans om het licht uit te drukken, en het is niet een die De gruwel van Dolores Roach weet zich van begin tot eind te spreiden. De wortels van de podcast worden getoond door de overdreven uitleg en frequente uitbarstingen van voice-over, maar de hits slagen er nog steeds in om de missers te overtreffen om ervoor te zorgen dat het zichzelf ver boven de grenzen van zijn oorsprong verheft.

De eerste paar afleveringen zijn grotendeels opgezet om kijkers kennis te laten maken met de hoofdrolspelers in het verhaal, maar alle weddenschappen zijn uitgeschakeld wanneer de snotterende huisbaas van Marc Maron, Gideon Pearlman, aan zijn einde komt door Dolores ‘handen terwijl hij deelneemt aan een massage. Verwoest door het vooruitzicht om weer achter de tralies te worden gezet nadat ze pas na anderhalf decennium is vrijgelaten, verandert haar ontzetting in regelrechte verwarring wanneer Luis van Alejandro Hernandez terloops het lichaam verwijdert zonder zelfs maar de aard van een moord in zijn woning in twijfel te trekken.

Dolores blijft zichzelf voorhouden dat ze een goed mens is, maar de lichamen die zich in een alarmerend tempo opstapelen, lijken anders te suggereren. Echter, grotendeels dankzij Machado’s barnstorming-werk, is er nooit echt gevaar dat ze zal worden gezien als de slechterik van het stuk, ondanks dat ze volledig medeplichtig is aan vrijwel elk groot incident dat zich gedurende de hele film afspeelt. Het is een sinistere show, maar tegelijkertijd ook belachelijk, en dat wippen van tonen is cruciaal voor je plezier in het project als geheel.

Er is ook de kannibalistische olifant in de kamer – die je er wel of niet van kan weerhouden om ooit nog een empanada te eten – maar die als achtergrond gebruikt voor de dynamiek tussen de personages en de boodschap van De gruwel van Dolores Roach als geheel zorgt ervoor dat het niet zal worden herinnerd als “die show waar mensen worden opgegeten”, ook al is dat zeker een van de vele kernideeën.

Het wordt allemaal op een veel tammere manier behandeld dan je misschien verwacht, om eerlijk te zijn, en soms voelt het alsof de podcast wordt uitgerekt tot acht afleveringen van televisie, misschien een of twee te veel, zelfs als ze over het algemeen zweven ongeveer 30 minuten lang. Het aanvankelijke frame-apparaat landt ook niet altijd zoals het bedoeld is, maar als je een beetje herhaling kunt negeren, is er nog steeds meer dan genoeg om je tanden in te zetten.