‘Extraction 2’ wordt groter, slechter, luider en spectaculairder, maar niet noodzakelijkerwijs beter

Foto via Netflix © 2023

Het is passend dat Netflix al jaren in niet mis te verstane bewoordingen heeft verklaard dat het zoveel mogelijk eigen franchises wil creëren en uitbreiden, alleen voor Extractie 2 om aan te geven dat de streamingdienst bijna per ongeluk stuitte op wat de geschiedenis in zou kunnen gaan als een van zijn allerbeste.

De eerste aflevering kreeg niet veel tamtam voorafgaand aan de release, maar arriveerde in april 2020, toen iedereen over de hele wereld binnenshuis opgesloten zat en niets beters te doen had. extractie eindigen als de meest bekeken originele film ooit van het platform. Zou het onder normale omstandigheden hetzelfde succes hebben behaald? Dat staat ter discussie, maar door een wereldwijde sensatie te worden, hebben regisseur Sam Hargrave en ster / producer Chris Hemsworth zowel de middelen als de vrijheid gekregen om de lat aanzienlijk hoger te leggen voor de tweede time-out.

Iedereen die op zoek is naar een ingewikkeld verhaal met een strakke plot, complexe karakters en welke vorm van diepgang dan ook, moet waarschijnlijk ergens anders kijken, want Extractie 2 is allemaal stijl en geen inhoud. Dat is in dit geval echter niet denigrerend bedoeld, want het is een actiefilm met vlees en aardappelen van de meest uitzinnig vermakelijke orde, een die zijn voorganger gebruikt als een startpunt voor Hargrave om te zien hoe gek hij kan worden. als het gaat om het bedenken, orkestreren en uitvoeren van enkele adembenemende spelhervattingen.

De plot, zoals je misschien niet geschokt bent om te weten, is grotendeels A-naar-B-dingen die bijna volledig bestaan ​​om Hemsworth’s Rake van de ene bestemming naar de andere te krijgen terwijl hij zijn wonderbaarlijke overleving uitlegt. Het verhaal pikt op na het einde van extractieen we besteden aantoonbaar iets te veel tijd aan het diep graven in het achtergrondverhaal en de motivaties van de held, waardoor het voelt alsof Extractie 2 duurt een leeftijd om op gang te komen.

Geen belediging voor Hargrave, Hemsworth of scenarioschrijver Joe Russo, maar mensen zijn niet echt geïnteresseerd in Rake’s tragische achtergrondverhaal of zijn acclimatisering in een wereld waarin hij zo goed als met pensioen is. Of is hij dat? Natuurlijk niet, want Idris Elba komt opdagen om een ​​heleboel exposities te laten vallen die het geheel beschrijven van wat komen gaat. Gelukkig maakt zijn natuurlijke charisma het gemakkelijk te verteren, terwijl zijn stekelige scherts met de hoofdrolspeler je doet afvragen waar het was tijdens hun tien jaar durende samenwerking in het Marvel Cinematic Universe.

In het kort; een meedogenloze Georgische gangster is niet blij dat zijn broer gevangen blijft, ook al heeft hij de luxe gekregen dat zijn vrouw en kinderen zich bij hem achter de tralies voegen. Echter, genoemde echtgenoot is toevallig ook de zus van Rake’s ex-vrouw (gespeeld door een verspilde Olga Kurylenko) in een samenloop van het meest oogverblindende gemak, en zij was degene die Elba’s mysterieuze facilitator vroeg om beleefd te vragen of hij kan de klus klaren. Het voelt geforceerd aan, en dat is het ook, maar het is slechts het voorgerecht van de waanzin die volgt.

Met zijn team op sleeptouw – waaronder Nik van Golshifteh Farahani en Yaz van Adam Bessa als de terugkerende broers en zussen van Kahn – infiltreert Rake de faciliteit om ze uit te breken en ze in veiligheid te brengen. Het is hier waar Extractie 2 legt zijn kaarten op tafel, en wat volgt is misschien wel een van de beste actiescènes die je in lange tijd zult zien, wat niet overdreven is.

extractie was beroemd om zijn lange reeks, ontworpen om eruit te zien als één ononderbroken opname, maar de follow-up is een heel ander dier. Natuurlijk, het wordt een beetje schokkend wanneer je de verbindingen ziet, maar als je het hebt over een scène die aan elkaar is geregen om eruit te zien als een scène waarin de hoofdman een gevangenis binnendringt, zijn doelwitten in veiligheid brengt en zich bezighoudt met een wijdverspreide vechtpartij waarbij veel mensen in brand worden gestoken en door verschillende werktuigen worden neergeknuppeld, wat vervolgens evolueert naar een auto-achtervolging voordat ze eindigen in een rijdende trein die wordt achtervolgd door helikopters die voorafgaand aan de ontmoeting in, uit en door de wagons rijden een explosief einde op zich, dan kun je niet anders dan verdwalen in de vreugdevolle belachelijkheid van dit alles.

Het nadeel is dat Extractie 2 komt nooit in de buurt van het overtreffen van zo’n bravoure show van vakmanschap, maar het is niet vanwege een gebrek aan proberen, aangezien het tempo zelden meer dan een scène of twee ophoudt voordat de dingen weer helemaal opnieuw ontbranden. De schaduw van John Wiek kan elke keer opdoemen als er een man-tegen-man-gevechtsreeks of vuurgevecht uitbreekt, maar Hargrave kiest voor een bottenkrakend realisme dat een paar stappen parallel loopt aan de balletachtige en bewust overdreven benadering van Chad Stahelski. De vergelijkingen zijn alleen oppervlakkig in naam, wanneer laatstgenoemde heeft toegegeven dat zijn moord-epos ingebed zijn in het fantasiegenre, terwijl Rake zich in een universum bevindt dat maar iets hoger is dan het onze.

Zurab van Tornike Gogrichiani is een door-de-cijfers schurk gedreven door wraak en bijna niets anders, dus er gebeurt niet veel onder de oppervlakte met betrekking tot zijn motivaties of enige vorm van diepgang eigenlijk, maar dat is niet wat Netflix verkoopt Extractie 2 op de rug van. Kun je je tenslotte het grote kwaad herinneren van de vorige? Natuurlijk kan dat niet. De aantrekkingskracht hier is het kijken naar Hemsworth die in elkaar slaat en namen aanneemt, en terwijl de obsessie van de streamer om schijnbaar elk van zijn in-house blockbusters te laten leunen veel te zwaar op slecht weergegeven CGI-vuur en niet-overtuigende groene schermachtergronden blijft bestaan, de meedogenloze vuistslagen en oorverdovend geraas van kogels die om de paar minuten rondvliegen, compenseert zo ongeveer.

Het is groter, brutaler, gedurfder, luider, bozer en gewelddadiger dan het eerste, maar het is niet noodzakelijkerwijs beter. Extractie 2 valt in veel problemen die sequels vaak doen door te geloven dat diep duiken in wat hun hoofdrolspelers drijft iets is dat de moeite van het ontdekken waard is, maar in dit geval voelt het als opvulling die de looptijd naar een vermoeiende twee uur sleept en verandert. Het was misschien de moeite waard geweest om de kale, no-nonsense en vetvrije aanpak te behouden die de vorige keer werkte, maar we weten allemaal dat IP niet zo werkt.

Het is passend dat de grootste kracht van de film ook de grootste zwakte blijkt te zijn; door de selectiekaderreeks rond het midden af ​​te leveren, de rest van Extractie 2 slaagt er niet in die adembenemende magie te heroveren. Het derde bedrijf is ronduit generiek in termen van setting, inzet en uiteindelijke oplossing die herinneringen oproept aan alles, van Missie: onmogelijk – Ghost-protocol naar John Woo De moordenaar – en het is in geen enkel opzicht een patch – terwijl er ook nog het verplichte vervolg-baiting-einde is om op te starten.

Het dynamische duo Hargrave en Hemsworth is meer dan welkom om het nog een kans te geven in de onvermijdelijke threequel, maar laten we hopen dat als dat gebeurt, de dingen niet veel te vroeg pieken zoals hier.

Over de auteur

Scott Campbell

Nieuws, recensies, interviews. Om Keanu Reeves te parafraseren; Woorden. Veel woorden.