Dark Descent’ zal een indrukwekkend tactisch ravotten zijn, zodra ze de knikken gladstrijken

Er zijn niet veel horroropties op het gebied van tactische games van bovenaf. Sterker nog, het is een van de dingen die me aantrok Aliens: donkere afkomst in de eerste plaats. Het is zeker een vreemde combinatie – real-time strategie plaatst je in de regel in een zetel van almacht, waar horror zijn best doet om elk gevoel van controle te ondermijnen. Hoewel het niet altijd goed gaat met het gevoel van angst, Aliens: donkere afkomst slaagt erin om het ongemak van de speler hoog te houden met steeds grotere inzetten en een ingewikkeld niveauontwerp dat meerdere speelstijlen mogelijk maakt – hoewel het zeker ontmoedigt om de buitenaardse dreiging te doorstaan.

Vanaf de allereerste film, Aliens: donkere afkomst geeft een gevoel van isolatie en angst dat teruggrijpt naar de klassieke film uit ’79 waar het inspiratie uit putte. Het uitgangspunt is simpel: de Xenomorph-dreiging heeft op de een of andere manier zijn weg gevonden naar een scheepvaarthaven op de planeet Lethe. Zonder enige andere mogelijkheid worden alle schepen die de planeet verlaten neergehaald, inclusief de Otago, een militair schip gevuld met geharde mariniers. Gevangen op de planeet zonder werkende schepen, communicatie of enig idee van de mate van dreiging waarmee ze worden geconfronteerd, Sgt. Jonas Harper van de US Colonial Marines en voormalig administrateur Maeko Hayes moeten een manier vinden om te redden wat er over is van hun volk en te voorkomen dat de buitenaardse dreiging van de planeet ontsnapt en de melkweg terroriseert. Om dat te doen, moeten ze echter uitzoeken hoe dit allemaal in de eerste plaats is begonnen.

Elke missie volgt hetzelfde algemene uitgangspunt. Je kiest je bestemming, mariniers en uitrusting en schiet of sluipt je een weg om de antwoorden te vinden waarnaar je op zoek bent. Mariniers kunnen worden aangepast, en hoewel hun aanpassing niet ongelooflijk diep gaat, werkt het goed genoeg – zelfs als ik vond dat de meeste van hen komisch onaantrekkelijk zijn. Er zijn verschillende voorinstellingen om uit te kiezen, maar de handigste (aangezien je hun gezichten zelden ziet) was de optie om uniforme kleuren te selecteren. Naarmate je mariniers vorderen, leren ze gespecialiseerde vaardigheden, dus de mogelijkheid om sluipschutters in het ene uniform te kleden en je hackers in een ander zorgt ervoor dat individuele eenheden direct kunnen worden herkend aan hun rol. Het is absoluut noodzakelijk om een ​​divers team te hebben, omdat je nooit precies weet wat je tegenkomt tijdens de implementatie.

Wanneer je een gebied voor het eerst ontdekt, maakt het gebruik van een zware oorlogsmist. Dankzij het bovenaanzicht kun je de buitenkant van gebouwen zien en een algemeen idee krijgen van de indeling van een stad, maar naarmate missies zich ondergronds of in de ruimte verplaatsen, moet je de locatie handmatig verkennen – je bestuurt je marinierszaklampen voor een leuke beetje verkenning – of zoek een commandocentrum zodat je de gebiedskaart kunt downloaden. Het downloaden van de informatie vereist waardevolle bronnen, maar het kan de kosten zeker waard zijn als het betekent dat u weet waar uw doel is.

Tijdens de inzet stuur je je mariniers met eenvoudige aanwijs- en klikbedieningen. Hoewel hun loopsnelheid tergend langzaam is, voorkomt rennen dat je jongens op aanvallers schieten en vergroot je de kans om door vijanden te worden opgemerkt. Er zijn tal van bronnen om te verzamelen en datablokken met informatie om het achtergrondverhaal van elk gebied uit te werken, maar wees gewaarschuwd, elke beweging kost tijd en je mariniers zullen hun maatjes achterlaten om je overkoepelende commando’s op te volgen, dus zorg ervoor dat je dat niet doet laat een man achter. Tot je vindt

Mariniers gaan automatisch in gevecht met vijanden zodra ze zijn opgemerkt, maar meer tactische reacties zijn geheel aan jou. Elke marineklasse stelt je mannen in staat om verschillende wapens en vechtstijlen te gebruiken. Naarmate het verhaal vordert, krijgen spelers toegang tot meer middelen om verbeterde wapens te kopen voor meer diverse reacties op bedreigingen. Als je commando’s uitdeelt, gaat de tijd in slow motion. Het is een hulpmiddel van onschatbare waarde wanneer een horde vijanden tegen je mannen botst. Het geeft u de tijd om de meest kwetsbare gebieden te beoordelen en de dreiging te verminderen. Het is belangrijk om een ​​balans te hebben tussen aanvallen van dichtbij en vanop afstand om je mariniers een voorsprong te geven in gevechten, en als je je wapens en vaardigheden niet diversifieert, is dit een trefzekere manier om al je mannen te laten doden.

Je moet niet alleen de vaardigheden van je team afronden, maar ook persoonlijkheden spelen een rol. Mariniers hebben slechte eigenschappen – zoals ongehoorzaam of laf – die een negatieve invloed hebben op hun prestaties. Een van mijn mariniers, een bullebak, zou elke marinier uitkiezen die een lager niveau had dan hijzelf, wat betekende dat hij nooit een teamleider kon zijn en altijd gekoppeld was aan mijn soldaten van hoog niveau. Veel erger zijn de lafaards in de gelederen. Buitenaardse wezens zijn al angstaanjagend voor elke marinier, en lafaards bereiken hun maximale angst veel sneller. Dit leidt ertoe dat ze slechte beslissingen nemen in het heetst van de strijd – en door slechte beslissingen worden teamleden gedood.

Het is dit ingewikkelde teammanagement dat blijft Aliens: Donker fatsoenlijk vermakelijk lang nadat de Xenomorph-aanvallen een beetje alledaags zijn geworden. Hoewel de game de horror niet nagelt, heb je echt medelijden met je disfunctionele kleine makkers. Mijn hart bonst niet, of mijn handpalmen zweten niet, maar jongen is mijn voorhoofd gegroefd. Ontmoetingen kunnen ongelooflijk moeilijk zijn en de game zal je precies vertellen wanneer je iets tegenkomt dat overweldigend kan zijn. De eerste keer dat ik een van de Xenomorphs van de tweede trap tegenkwam, verloor ik even mijn verstand van paniek – ik negeerde de waarschuwing van het spel en mijn mariniers waren moe, doodsbang en meer dan klaar om de missie af te breken. Onnodig te zeggen, de alien gesloopt mijn kleine team. Tussen mijn geklungel met de besturing, de totale paniek van de marinier en mijn gebrek aan middelen was het resultaat verwoestend.

Nadat een van mijn jongens ten onder ging, raakten de anderen in paniek. Ik ook. Tijdens de terugtocht werd een andere marinier uitgeschakeld, zijn lichaam gestolen door de Xenomorphs. Voordat ik besefte wat er aan de hand was, waren er nog maar twee over. Toen was er een. Ik keerde terug naar het schip en besefte dat mijn gelederen te uitgeput waren om nog een missie uit te voeren. Gelukkig geeft de normale moeilijkheidsgraad spelers meerdere ladingen om naar terug te keren, dus het is gemakkelijk om terug te rollen en je kleine maatjes te redden — soms. Naarmate je vordert, slinken je opties om je mariniers gemakkelijk te herstellen tot niets. Verlies wordt onvermijdelijk, dus zorg ervoor dat u spaart waar u kunt. Het is moeilijk om terug te komen na het verlies van een van je beste soldaten, en je komt er zelden mee weg om er maar één te verliezen, vooral in de latere levels waar je ARC-transport (in wezen een supertank) geen back-up kan bieden.

Buiten het uitvoeren van missies staat er veel (eenvoudig) basisbeheer op je te wachten aan boord van de Otago. Mariniers die gewond zijn, brengen dagen door in de ziekenboeg, en hoe meer geredde dokters je hebt, hoe sneller ze zullen herstellen. Evenzo kan hun geestelijke gezondheid in de loop van een paar dagen worden hersteld in een psychiatrische instelling. Dit wordt noodzakelijk naarmate hun trauma’s zich opstapelen, waardoor ze weerbarstig en onhandelbaar worden. Spelers kunnen Xenomorph DNA gebruiken om hun soldaten te upgraden, en gevonden materialen kunnen worden gebruikt om krachtigere wapens te maken. Maar elke dag die voorbijgaat, stijgt het besmettingsniveau, wat betekent dat er meer buitenaardse wezens moeten worden vermeden en dat je mariniers meer terreur krijgen.

Het is me nooit helemaal gelukt om stealth ten volle te benutten, ondanks mijn inspanningen en de gebruikersinterface die duidelijk aangaf wanneer ik op het punt stond te worden opgemerkt. Er waren tijden dat ik me een weg kon banen door de besmette faciliteiten, maar het lukte me nooit om de beestjes wakker te maken. Eenmaal ontdekt, jagen de buitenaardse wezens op je mariniers, waardoor hun stress astronomisch toeneemt totdat je je achtervolgers verliest of je terugtrekt naar de Otago. Aliens zijn niet de enige vijanden die je tegenkomt. De Xenomorphs hebben menselijke sekteleden die hen aanbidden, en naarmate je dieper in het verhaal komt, beginnen meer zwaarbewapende mensen echt druk uit te oefenen door vallen te zetten, deuren te sluiten en wapens tegen je te gebruiken. Omgaan met mensen leidt tot een niet geringe hoeveelheid micromanaging, waarbij het meeste erop gericht is om je mariniers simpelweg te laten afwisselen tussen hurken en schieten. Je soldaten zullen niet schieten als ze in dekking zijn, maar als je je mariniers bloot laat terwijl ze beschoten worden, leidt dit tot een zekere dood.

Met buitenaardse wezens is micromanagement veel naadloos. Ze bewegen zo snel dat je de tijd vertraagd wilt houden, zodat je kunt wisselen tussen wapens die wat ruimte creëren tussen jou en je vijanden (zoals geschutskoepels, mijnen en ondoordringbare vlammenmuren van vlammenwerpers), en je korteafstandsbuitenaardse ontploffing geweren en revolvers. Vechten tegen mensen is vervelender, vooral omdat je sommige van je betere wapens niet op ze wilt gebruiken, anders zal een Xenomorph de commotie horen en zich bij de strijd voegen. Door je commandopunten aan mensen te verspillen, word je blootgesteld aan echte bedreigingen.

Ik kan deze kleine hoeveelheid verveling elke dag verdragen, maar Aliens: donkere afkomst heeft veel ergere problemen. Tijdens mijn playthroughs kwam ik een litanie van glitches tegen, variërend van het vergeeflijke – zoals kapotte en flikkerende animaties, respawnende verzamelobjecten en T-geposeerde dode aliens – tot veel meer flagrante problemen zoals crashes en baanbrekende bugs. In mijn eerste poging tot doorspelen slaagde de game er niet in om een ​​doel als voltooid te markeren en door te gaan naar het volgende. Ik heb uren gezocht om erachter te komen welke overlevende ik had gemist. Toen ik me realiseerde dat het een bug was, gingen mijn autosave-bestanden niet ver genoeg terug om het spel te herstellen, waardoor ik gedwongen werd opnieuw op te starten. Het gebeurde bijna 15 uur later opnieuw, en hoewel ik mijn redding kon terugdraaien, verloor ik daardoor al mijn zwaarbevochten bronnen.

Aliens: donkere afkomst is een uitstekend real-time strategiespel dat je geduld en je strategische meesterschap op de proef zal stellen. Het levelontwerp is uitgebreid en gevarieerd, waardoor spelers problemen kunnen aanpakken zoals zij dat willen. In de gemakkelijkste setting plaatst het spelers in bijna onwinbare situaties, terwijl het moeilijkste een nachtmerriescenario is dat vergelijkbaar is met Ripley’s traumatische ontmoetingen met het oorspronkelijke beestje. Het geheel nieuwe verhaal raakt daaraan Buitenaards wezen fans zullen er blij mee zijn, ook al is het verhaal maar zo-zo. Om eerlijk te zijn, kreeg ik niet de kans om de hoofdcampagne op tijd af te ronden voor deze recensie met al mijn tegenslagen, dus de beloning zou ongelooflijk kunnen zijn.

Helaas hebben die baanbrekende bugs deze bijna voor mij verpest. Ik kan me niet herinneren wanneer een game voor het laatst zo slecht voor me was, laat staan ​​twee keer. Ondanks de lol die ik er mee had Aliens: donkere afkomst, het krijgt een lage score van mij. Ik raad aspirant-spelers aan om deze een maand of twee te geven en te wachten op enkele kritieke patches en bugfixes voordat ze het proberen. Als je niet kunt wachten, houd dan je objectieve markeringen in de gaten en zorg ervoor dat je je mariniers regelmatig laat rusten, zodat je altijd weet dat je een veilige redding hebt om naar terug te keren.

Deze recensie is gebaseerd op de pc-versie van de game. Een exemplaar werd verstrekt door Focus Entertainment.

Over de auteur

As Martínez

Ash is geobsedeerd door Star Wars en videogames sinds ze oud genoeg was om een ​​Light Saber vast te houden. Het is met groot genoegen dat ze deze diepe kennis nu professioneel gebruikt als freelanceschrijver voor We Got This Covered. Steunend op haar Game Design-diploma van de Bradley University, voegt ze een technische voorsprong toe aan haar artikelen over de nieuwste videogames. Als ze niet schrijft, is ze agressief bezig met het bevolken van virtuele werelden met bomen.