Visions’ Volume 2 destilleert de Force tot in zijn puurste vorm

Afbeelding via Lucasfilm

Het eerste deel van Star Wars: Visioenen breidde de verhalen van de franchise uit en bracht een diverse reeks stijlen om die verhalen te visualiseren. In samenwerking met Japanse animators bracht Disney Plus de favoriete media van fans naar het uitgestrekte sterrenstelsel van George Lucas. Elke aflevering vertelde een ander verhaal in een andere stijl, en brak in wezen de universele taal van Star Wars. Bovendien bracht de Engelse versie acteurs als Joseph Gordon-Levitt, Neil Patrick Harris, Kyle Chandler, David Harbour en James Hong binnen. visioenen was een visuele traktatie, met verhalen die de sage opnieuw vormden en verder reikten dan de canon.

Deel 2 is dat allemaal, en nog veel meer. Deze keer breidt Lucasfilm de samenwerking uit tot buiten Japan en werkt hij in animatiestudio’s over de hele wereld, waarbij hij nieuwe animatie- en kunststijlen in het spel brengt, waardoor het universum veel verder gaat dan ver, ver weg.

Dat is niet wat het tweede segment van maakt visioenen opvallen tussen het meer visueel sterke materiaal dat al bestaat op de streamingdienst waarop het debuteerde. “Geïnspireerd door Star Wars gemaakt door George Lucas”, zeggen de aftiteling van elke aflevering van de serie. Lucas is al jaren weg uit zijn goed ontworpen intergalactische wereld. Ook al duikt zijn naam altijd op in de aftiteling, zijn beoogde visie op continuïteit is vervaagd. Echter, visioenen Deel 2 zou wel eens het beste eerbetoon aan of verwijzing naar zijn verleden en nalatenschap tot nu toe kunnen zijn, omdat het tegemoet komt aan het nieuwe begrip van Star Wars’ meest buitengewone kracht – de Force.

Volume 2 bevat korte films geproduceerd door studio’s uit Frankrijk, India, Zuid-Korea, het Verenigd Koninkrijk, Ierland, Chili en Zuid-Afrika. Interessant is dat elk de elementen, afhaalrestaurants en referenties bevat die op de een of andere manier de cultuur, taalkunde, tradities en manier van leven van deze landen weerspiegelen. Met dat, Star Wars breidt zich uit naar onze eigen wereld en leeft door een stijlvolle, kleurrijke en visueel esthetische herverbeelding.

De eerste aflevering, “Sith”, komt aan bod Geldroof Úrsula Corberó als Lola, geïsoleerd levend met haar droid. Het toont waterverfachtige ontwerpen in zowel personages als omgevingen, uiteindelijk culminerend in een impasse in puur rode omgeving (een verwijzing naar Sith-sabels). In ‘The Bandits of Golak’ zien we een planeet die lijkt op Indiase terreinen, treinritten, rebellen die op paarden galopperen en een Jedi in traditionele Indiase kledij. En dan neemt “Aau’s Song” ons mee diep in het bosgroen en het intergalactische stammenleven door de lens van Zuid-Afrika.

Geproduceerd in het Engels (naast “Journey to the Dark Head”), visioenen Deel 2 speelt zich niet af op bekende landen en planeten zoals Tatooine, maar in onbekende gebieden in de Melkweg. Elk van deze regio’s is geïnspireerd door landschappen van de aarde; de Indiase woestijn en terreinen, de Koreaanse bergen, de Afrikaanse heuvels en de Ierse sneeuwlanden. Hoewel deze instellingen verondersteld worden verschillende planeten in de melkweg te zijn, kunnen de overeenkomsten niet worden gemist, zelfs niet in hun futuristische herbouw. En daarom voelt het als Star Wars komt dichter bij ons en niet langer ver, ver weg.

Lucas heeft altijd al gewild dat zijn ongewone, buitenaardse verhaal zou aanslaan bij gewone mensen, en visioenen bieden die mogelijkheid – om te voelen dat de Kracht in ons allemaal ligt. In ‘Sith’ gebruikt Lola Force om het enorme canvas om haar heen te schilderen, terwijl ze worstelt met de invloed van het donker op haar verf. “Journey to the Dark Head” onderscheidt de strijd tussen het licht en de duisternis door ze met elkaar te verstrengelen in een nooit eindigende coëxistentie. In “The Bandits of Golak” zien we hoe de Jedi – de welwillende bewakers van de Force – in eenzaamheid leven, wachtend op de nieuwe opkomst van hun orde. Bovendien realiseren we ons in ‘Screecher’s Reach’ hoe barre omstandigheden en lijden het duister ertoe kunnen brengen om op ons te jagen.

Star Wars heeft altijd laten zien hoe de Force in iedereen kan liggen, ongeacht hun achtergrond, ras, soort en thuisland. Lucas’ ambtstermijn als creatief boegbeeld impliceerde altijd dat het ontleend kon worden aan onze emoties, en dat deze onzichtbare kracht een plaats heeft in onze diepste gedachten en gevoelens. Karakters erin visioenen gebruik de Force door verschillende artefacten, van verf en een fluit tot iemands stem en een halsketting, en breng zo hetzelfde idee rond.

Technisch gezien hebben de animators en schrijvers uitstekend werk geleverd. De karaktervormen, ontwerpen en verschillende kleurschakeringen die elke short van elkaar scheiden, zijn onberispelijk. Door crew, cast en coproducenten uit elk land waar Lucasfilm mee heeft samengewerkt binnen te halen, visioenen Deel 2 wordt een zeer collaboratieve beproeving. “Sith”, “Journey to the Dark Head” en “The Bandits of Golak” brengen ons enkele van de beste lichtzwaardduels met verschillende soorten vlammende sabels die we nog niet eerder hebben gezien. Aan de andere kant raakt “The Spy Dancer” het gevoelige onderwerp van de oorsprong van Stormtroopers en voegt een uitgebreide en diepe laag van humanisering toe aan de strijd tussen donker en licht. Tegelijkertijd stelt “Aau’s Song” zich voor dat de Force fysieke eigenschappen heeft, waardoor de mystieke kracht een belichaming wordt.

Misschien is dat het mooie van een uitgestrekt universum. De verhalen, aangezien ze aantoonbaar geen canon zijn, kunnen zich uitbreiden naar ongekende en onbekende horizonten zonder zich zorgen te hoeven maken over de tijdlijn en continuïteit. visioenen hebben die vrijheid perfect benut en voor ogen gehouden Star Wars met veel aarding, terwijl het surrealisme als een ruimtevaartonderneming intact bleef.

Deel 1 was een ambitieus project dat goed aansloeg bij animefans. Deel 2 overstijgt die ambitie voor iedereen Star Wars supporters, en dieper, degenen die inhoud hebben gevolgd die nu buiten continuïteit ligt. Elk verhaal staat los van het andere, terwijl ze allemaal een collectief thematisch element bevatten dat de serie bindt aan de officiële canon van continuïteit. Het potentieel hier in visioenen is grenzeloos en het visuele spektakel is fascinerend.