Regisseur Xavier Manrique vertelt ‘Wie heeft Charlie uitgenodigd?’

via verticaal entertainment

Iedereen heeft die ene vriend die ze voor altijd hebben gekend, maar die ze niet vaak zien, en hoewel de band blijft bestaan, is er absoluut geen sprake van dat ze ooit zouden overwegen om ze onder hetzelfde dak te laten wonen. Dat is het uitgangspunt van regisseur Xavier Manrique Wie heeft Charlie uitgenodigd? in een notendop, zij het met een COVID-tint.

Adam Pally schittert als het titelpersonage, die na een toevallige confrontatie met Reid Scott’s egocentrische hedgefondsmanager Phil, uiteindelijk wordt aangekondigd in zijn ouderlijk huis in de Hamptons, waar Phil met zijn vrouw Rosie uit de stad is gevlucht. (Jordana Brewster) en zoon Max (Peter Dager) om te ontsnappen aan het begin van de pandemie tijdens het hoogtepunt van de eerste golf in maart 2020.

Charlie kent toevallig ook enkele van Phils donkerste geheimen, dus hij heeft geen andere keuze dan een dak boven het hoofd van de ongewenste indringer te plaatsen, maar hij raakt steeds meer in de war als Rosie en Max de ongenode gast welkom heten om deel uit te maken van de familie.

Wie heeft Charlie uitgenodigd? draait nu in geselecteerde theaters, zowel digitaal als on-demand, en We Got This Covered had de kans om met Manrique te praten over zijn nieuwste speelfilm. Tijdens onze chat duiken we in het overwinnen van de onwil van het publiek om inhoud met COVID-thema te omarmen, de tijdcapsule-kwaliteit van het verhaal en hoe iedereen een eigen Charlie heeft, die je hieronder kunt bekijken.

Het is je eerste speelfilm sinds een tijdje, dus wat trok je aan in Who Invited Charlie? Dat maakte het voor jou als filmmaker duidelijk dat het een project was dat je moest regisseren.

Dus ik werkte eerder met de schrijver [Nicholas Schutt] op onze eerste speelfilm Chronisch Metropolitan, en we zijn een beetje aan het uitzoeken wat het volgende project is dat we samen willen doen. En het was een versie van Wie heeft Charlie uitgenodigd? Het was in dezelfde setting, maar we hadden geen impuls. En het kostte ons een soort van, weet je, een beetje noedel ermee voor een lange tijd om het te kunnen vergrendelen.

En tot slot, denk ik tijdens de pandemie, hij was Charlie, hij moest ontsnappen en ging naar iemands huis en hij is absoluut heel Charlie-achtig, hij is altijd heel hard aan het feesten. En ik kon me niet voorstellen dat iemand daar toevlucht zou kunnen nemen. Dus hij gebruikte dit alles op de een of andere manier als inspiratie, zette het uit, zoals de laatste stukken in ongeveer een week. En toen ik het las, dacht ik: “Holy shit, dit is het. Hoe ben je hier achter gekomen?”

En ik stuurde het naar mijn mentor die hard is in alles wat hij zegt – zijn naam is David Frankel, hij regisseerde een paar films; De duivel draagt ​​Prada, Marly & ik – en hij haat alles wat ik hem stuur. En hij zegt: “Nee, je kunt dit niet doen. Dat kun je niet doen. Te zwaar tillen.” Hij heeft overal een reden voor, waarom het niet gemaakt zou moeten worden. En na misschien vier jaar niets leuk te vinden, zei hij eigenlijk: ‘Je moet dit gaan doen. Schiet het met een iPhone als het moet. Je moet dit doen.”

Dus gingen we er turbo-modus op zetten. En tot slot begonnen we aan de productiekant, waar Nick contact begon op te nemen met al zijn goede vrienden, iemand die Phil speelt in de film. En een andere is Jordana Brewster, die Rosie speelt. En op dat moment werkte David met Adam Pally aan een biopic voor [John] Belushi. En hij zegt: ‘Zoek niet meer. Ik heb je man. Als hij het leuk vindt, doet hij het.” En het kostte hem ongeveer een uur om het script te lezen.

Allereerst was het eerste gesprek met hem zoiets van: “Weet je wat, ik heb het erg druk. Ik weet nog niet of ik het script kan lezen. Maar ik laat het je over een paar weken weten.” En dan een uur nadat hij belt. Hij zegt: “Ik vind het geweldig!”. Ik heb zoiets van: “Ik dacht dat je het druk had?” Dus ik weet zeker dat hij me gewoon aan het voorbereiden was. Weet je, voor het geval hij het niet leuk zou vinden om het gewoon niet te doen, denk ik waarschijnlijk aan ghosting. Maar het is allemaal gelukt!

Xosha en Adam kenden elkaar al en hebben veel chemie uit hun dagen bij The Mindy Project, en dat komt echt over op het scherm, was dat een castingtoeval, connecties of een stukje geluk dat ze allebei in de film terechtkwamen ?

Ja, het waren totale verbindingen. Ik bedoel, we hebben de film in drie en een halve week opgenomen. Het zat eigenlijk tussen twee varianties in, tussen de Delta-variant en de Omicron-variant. Wat ik leuk vond, weet je, het is tussen Thanksgiving en Kerstmis toen iedereen de Omicron begon te krijgen!

En dus moesten we het snel doen. Het vroor en niemand wilde buiten fotograferen. Het waren dus vooral gunsten van mensen die een dag of twee binnenkwamen om wat gastrollen te spelen. Maar ja, dus als de connecties er niet waren geweest, denk ik dat het veel langer zou hebben geduurd om de film te maken.

Het speelt zich af op een heel specifiek punt in de moderne geschiedenis, maar er is een ouderwetse sfeer in veel situaties en karakterdynamiek. Was het altijd belangrijk voor je om die juxtapositie te creëren van een komedie die zich duidelijk in één moment afspeelt, maar een soort tijdloze kwaliteit?

100 procent. Ik bedoel, ik denk voor zover we denken… Ik hoop dat mensen in de toekomst terug zullen komen, en het is een tijdcapsule van heel specifiek… toen we in een soort razernij waren vanwege de pandemie. Maar ik wilde ook niet dat het zou gaan over het neigen naar één politieke kant.

Niemand heeft ooit COVID gekregen. Niemand werd ziek, niemand sprak erover. Het was precies wat iedereen op dat moment meemaakte. En het idee erachter was net als: “wat zou er gebeuren als iemand was neergestort in een gezin dat op instorten stond, toch?” Omdat we allemaal een Charlie in ons leven hebben.

En ik zou zeggen dat het de persoon is met wie je het minst ooit een dak wilt delen. Maar uiteindelijk is hij de lijm voor het hele gezin. Dus voor mij wil niemand echt die weg inslaan en onderzoeken wat er zou gebeuren tijdens de pandemie of er opnieuw naar kijken. Maar het heeft gewoon zoveel hart.

En iedereen ging door de komedie ervan, zoals de grappige dingen, en we zijn net als het schoonmaken van dozen. En het fruit, fruit drie uur buiten laten staan ​​om de zon te zien, doodt de bacteriën of het virus. Maar ja, ik bedoel, het is absoluut een tijdcapsule, ik denk wanneer mensen terug kunnen gaan en in de toekomst opnieuw kunnen bezoeken.

Veel mensen zouden niet geïnteresseerd of enthousiast zijn geweest over inhoud met COVID-thema op het hoogtepunt van COVID, dus denk je dat we nu op een plek zijn waar Who Invited Charlie? Zal het publiek in staat stellen om met behoorlijk frisse nostalgie en flashbacks – vooral de auto vol wc-papier – terug te kijken naar waar ze waren in maart 2020.

Ja helemaal. Ik bedoel, ik begrijp nog niet wat de correlatie is. En ik probeer het nog steeds uit te zoeken. Weet je, het is letterlijk een shitshow die gaande was met het toiletpapier. Maar het is een van de grootste lachers die we in de film krijgen. Het is gewoon dat iedereen, denk ik, zich om welke reden dan ook schuldig heeft gemaakt aan het kopen van een overvloed aan toiletpapier.

Bijna iedereen kent een Charlie, en als je die niet kent, ben je waarschijnlijk de Charlie, dus op de een of andere manier wordt film een ​​universele ervaring.

Helemaal! Helemaal, ik denk mijn Charlie, er zijn verschillende versies van de Charlie. Maar Charlie, in dit geval de Charlie die ik kende, was de slimste man in de kamer. En hij ging de hele nacht feesten en haalde dan de examens. En het is als: ‘Iedereen studeert acht uur in de bibliotheek. En hier komt hij.”

En dat is Charlie, qua hersenen. Maar dan is er ook die Charlie, fysieke Charlie, die gewoon dingen doet die iedereen de hele tijd irriteert. Maar hij heeft het grootste hart. Dus ik heb het gevoel dat er emotioneel en fysiek verschillende versies van Charlie zijn, en ik ben er zeker van dat iedereen een Charlie in zijn leven heeft.

Waren er inspiraties en invloeden waar je uit putte bij het samenstellen van de film? Omdat er op bepaalde punten zeker tinten zijn van What About Bob?, Uncle Buck, en zelfs Planes Trains and Automobiles op een aantal manieren.

We wilden de komedie van de John Hughes en het hart, de combinatie ervan. En we hebben er veel naar verwezen Oom Bokveel Vliegtuigen, treinen en auto’s met Del Griffith en John Candy, iemand zijn die je kan irriteren, maar gewoon zo’n groot hart heeft als Charlie.

Ook Beneden en buiten in Beverly Hills was een andere film die we opnamen, van iemand die net een complete vis in het water was in een huishouden dat uit elkaar valt, en hij brengt ze weer bij elkaar. Dus, veel. Zoals je kunt zien, is de openingstitel van de reeks van de film die ik uit veel films uit de jaren 80 heb gehaald, zoals Loverboy En Mannequin.

Dus het heeft een specifieke animatie en titeltitel waarmee je naar het theater kunt gaan en niet denkt dat je een film gaat kijken die helemaal over het aantal COVID-doden gaat, toch? Het is luchtiger. En het gaat een beetje vooruit door alle razernij en maakt je klaar voor waar het een gewoon gezin zal zijn.

Als je elk project van je keuze zonder beperkingen zou kunnen leiden, zoals iemand naar je toe kwam en zei dat je met onbeperkte middelen kunt maken wat je wilt, wat zou dat dan zijn en waarom zou het zijn dat?

Oh Allemachtig. Dat is een beladen vraag. Ik heb een paar projecten die ik graag zou willen doen. Ze zijn allemaal gebaseerd op komedie. En eigenlijk nee, ik heb één misdaad in Miami. Ik weet het niet, er zijn er zo veel, het is alsof me werd gevraagd wat mijn favoriete liedje is of wat mijn favoriete film is!

Het zou zeker een komedie zijn. En ik zou zeker meer dan drie tot vier weken willen om het te fotograferen! En weet je, het zou geen onbeperkt budget hebben, ik zou gewoon wat meer tijd vragen om de dingen een beetje beter te doen. Alleen qua voorbereiding.

Wie heeft Charlie uitgenodigd? speelt nu in geselecteerde theaters, zowel digitaal als on-demand.